Είναι πολύ δύσκολο στις γενιές που δεν άγγιξε η εικόνα ή η αύρα του Μοχάμεντ Άλι να αντιληφθούν για τι μέγεθος γίνεται ο λόγος.
Ίσως να φταίει η σύγχρονη βιομηχανία ειδωλοποίησης του άπιαστου κι εξαιρετικού και οι μοντέρνοι όροι μάρκετινγκ που να τον αδικούν, διαβρώνοντας και αλλοιώνοντας την πραγματική φύση του.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Μπορεί, πάλι, να φταίει λίγο και η σταδιακή αποδόμηση του ίδιου του αθλήματος της πυγμαχίας, που δίχως ήρωες σαν και του λόγου του και στριμωγμένο από άλλες –πιο σύγχρονες και μοδάτες εκδοχές μαχητικών σπορ, έχει χάσει αρκετή από τη λάμψη της.
Η δική μου η γενιά δεν τον πρόλαβε… Δεν είδε ούτε το «Thrilla in Manila», ούτε το «Rumble in the Jungle», ούτε τίποτα. Δεν τον αντίκρισε να αρνείται να ταξιδέψει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για να σκοτώσει Βιετναμέζους… Δεν έζησε το άλλο σοκ που βίωσε η αμερικανική κοινωνία όταν από Κάσιους Κλέι μετατράπηκε σε Μοχάμεντ Άλι ασπαζόμενος το Ισλάμ. Δεν τον είδε να σπάει τα νεύρα των αντιπάλων του πριν τους αγώνες εφαρμόζοντας τα πρώτα ολοκληρωτικά «mind games» στην αθλητική ιστορία και στη συνέχεια τα πλευρά τους στο ρινγκ. Δεν παρακολούθησε ζωντανά καν τους τελευταίους αγώνες της καριέρας του.
Εκείνο που είδε, όμως, ήταν το τρεμάμενο –χτυπημένο από Πάρκινσον χέρι του- να κρατά τη δάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη του αδάμαστου (ακόμη και στις ήττες) χαρακτήρα του και της άρνησής του να αποδεχτεί ένα γεγονός ως τετελεσμένο και αιτία αποκλεισμού του.
Αυτή η εικόνα, σε συνδυασμό με τον απόηχο των πεπραγμένων του, που έφταναν στα αυτιά και τα μάτια μας με απόσταση μιας-δυο δεκαετιών, δημιούργησαν έναν θρύλο. Έναν πραγματικό θρύλο, αυτοτελή, ολοκληρωμένο και απόλυτο. Κι επειδή ήταν τέτοιος, αληθινός δηλαδή, είχε εμφανή και υπαρκτά κουσούρια, απείχε κατά πολύ από την τέλεια εικόνα που προσπαθούν στρατοί image makers να μας παρουσιάσουν για τα καινά και συχνά κενά «είδωλα» που κατακλύζουν τις οθόνες μας.
Ο Μοχάμεντ Άλι ήταν, είναι και θα είναι ένας ήρωας μεγαλύτερος της εποχής του. Ένα παράδειγμα εποποιίας του ανθρωπίνου είδους, που είναι αδύνατο να περιοριστεί από συγκρίσεις στα όρια του καναβάτσου. Σίγουρα στον άλλο κόσμο, εκεί που λογικά θα είναι για πάντα αυτό που ήθελε να είναι, αληθινά ελεύθερος δηλαδή, θα έχει συνομιλητές τον Μαντέλα και τον Αριστοτέλη. Τον Γκάντι και τον Σπάρτακο. Τον Γαλιλαίο και τον Μπετόβεν. Αυτοί είναι οι όμοιοί του. Ορισμένοι ίσως λιγότερο ιδρωμένοι, άλλοι περισσότερο εκλεπτυσμένοι, αλλά αυτοί…
Αυτός ο άνθρωπος είναι εκείνος που όλοι θα θέλαμε να γίνουμε. Όχι απαραίτητα οι καλύτεροι, ούτε οι σπουδαιότεροι, αλλά αγέρωχοι και μαχητές. Νικητές ακόμα και στην ήττα…
Ως μια προσωπική εξομολόγηση κλείνω με μια πικρή διαπίστωση. Ο θάνατος του Μοχάμεντ Άλι έφερε και το οριστικό αφανισμό εκείνων των ασύγκριτων «ιερών τεράτων» που δημιούργησε η φύση και τάισε αυτό που ονομάζουμε «παιδική ηλικία».
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
